Wiekowe drzewo – platan – w parku przypałacowym. Dawno temu drzewo pękło. Na wsi mówi się, że drzewa pękają albo z żalu albo z miłości. Żadne wiejskie mądrości nie podpowiadają jak leczyć pęknięte drzewa. W tym przypadku szczelinę w pniu zamurowano cegłami. Sztuczna warstwa powstrzymała erozję tkanki drzewa, uchroniła pień przed ingerencją robaków oraz szkodliwej wilgoci. Kilkusetletni platan jak widać zasymilował obcą tkankę powoli ją wchłaniając. Wśród wszystkich plusów najważniejszy jest taki, że żaden pilarz nie podejmie się ścięcia tego drzewa. Nikt nie będzie dobrowolnie wystawiał piły i łańcucha na zniszczenie. To szczęście i dla drzewa, i dla parku i dla kultury.