Mur oporowy wybudowany w w XVIII w., na cmentarzu przykościelnym. Kamienie ułożono bez użycia zaprawy, metodą „na sucho”. W niektórych fragmentach, w okolicach korony muru widoczne są ślady reperacji z użyciem zaprawy murarskiej. Taki rodzaj murów oporowych spełnia także funkcje estetyczne. Kamienie z czasem porastają mchem a w szczelinach zadomowiają się roślinki. W tym przypadku rośliny nie szkodzą konstrukcji (pod warunkiem, że nie są to drzewa czy krzaki), korzonki roślinek nie są w stanie naruszyć stabilnej konstrukcji suchego muru.