Specjalnym typem historycznej cegły gotyckiej, była tzw. „cegła palcówka”. Jej nazwa pochodzi od podłużnych śladów po palcach, które pozostawiał strycharz (formierz) na powierzchni górnej cegły. Powstałe w ten sposób podłużne odciski służyły odprowadzeniu wody z powierzchni, na której układano cegłę palcówkę. Co ważne: ręcznie formowana cegła gotycka „palcówka” była, w odróżnieniu od innych tradycyjnie formowanych cegieł gotyckich cegłą bardzo dobrze wypaloną. Właśnie ze względu na jej twardość oraz podłużne żłobienia na powierzchni górnej cegłę palcówkę używano jako materiał do okładzin starych murów gotyckich. Żadna ina cegła nie była tak odporna na bezpośrednie działanie czynników niszczących (woda, mróz itp.) jak właśnie ręcznie formowana cegła gotycka palcówka. Współcześnie jako okładziny zabytkowych murów stosuje się przeważnie cegły klinkierowe lub repliki gotyckich cegieł, które wypala się w wysokich temperaturach.