Surówką w cegielniach określa się wysuszone i przygotowane do wypału cegły. W związku z tym, że wypał cegieł jest najbardziej kosztownym etapem jej produkcji, często używano surową cegłę w tradycyjnym budownictwie wiejskim.
Nierzadko w starych domach, po skuciu starych tynków, ukazują się charakterystyczne cegły w kolorze zielonkawym. Taki naturalnie ma kolor glina po wysuszeniu. Te cegły przetrwały stulecia i zapewne przetrwają kolejne wieki, jeżeli nie będziemy im za bardzo przeszkadzać.
Jeżeli trafimy na tego rodzaju podłoże, to po pierwsze: nie piaskujemy ich, nie czyścimy kwasami, nie nakładamy tynków gipsowych ani cementowych. Glina najlepiej wiąże się z inną gliną, dlatego polecamy tynki gliniane. Opcjonalnie możemy zdecydować się na czyste tynki wapienne pod warunkiem, że dobrze przygotujemy podłoże.