Zanim zaczęto używać betonu zbrojonego dawni budowniczowie kościołów musieli zmierzyć się problemem statyki: jak zbudować wysoką wieżę, żeby się nie zawaliła?
Pomocne w rozwiązaniu tego zagadnienia okazały się doświadczenia z dzieciństwa, kiedy to bawiono się w budowanie zamków w piasku. Zasada była prosta – wyższa konstrukcja musiała mieć większą podstawę. Najwyższa wieża czy góra usypana z mokrego piasku miała zawsze najszerszą podwalinę. W przeciwnym wypadku się rozpadała przed ukończeniem budowania.
Na zdjęciu grubość ściany wiejskiego kościoła z 17 w., zbudowanego z kamienia polnego ma ponad 2 metry. Kościół przetrwał kilkaset lat. Spalił się pod koniec 19 w. Od tamtej pory jest w ruinie.