Kościół z XVII w. wybudowany z kamienia i rudy darniowej. Jako spoiwa wykorzystano zaprawę wapienną.
Kamienie polne, ze względu na małą nasiąkliwość trudno muruje się na zaprawie wapiennej. Inaczej rzecz ma się z blokami z rudy darniowej.
Zużycie materiału na 1 m2 muru było ogromne. Grube ściany podstawy budowli o przekroju ponad 170 cm należało czymś wypełnić. Zbierano cały dostępny budulec z okolicy. Mieszano kamienie polne z fragmentami rudy. Te ładniejsze, większe i bardziej regularne głazy wykorzystywano do obróbki okien i ościeży drzwi.