Specjalny rodzaj cegły gotyckiej, na której powierzchni górnej strycharz formował palcami podłużne wgłębienia był wypalany w wyższych temperaturach. Cegły te służyły jako okładziny dla murów. Charakteryzowały się one podwyższoną odpornością na ściskanie i dzięki wgłębieniom łatwiej odprowadzały wodę.