Mieszkać – to specyficzna i unikalna relacja, która łączy człowieka z dziełami architektury: mieszkaniec staje się jednocześnie twórcą oraz użytkownikiem; architektem swojego najbliższego otoczenia w świecie rzeczy. „Mieszkać” zaczyna się gdzieś na poziomie regularnej pielęgnacji przydomowego trawnika. Nie ma w koszeniu trawy żadnego misterium, żadnej ukrytej prawdy. Ale gdy trawie pozwolimy rosnąć, gdy ciągły z natury proces mieszkania ustanie wówczas nadchodzi koniec architektury. Dom bez mieszkańców traci sens i konieczną dla siebie rację bytu. Na krótką chwilę pojawia się ruina – stan przejściowy powrotu dzieła architektury do natury. Kolejnym etapem jest stan czystej przyrody.